به گزارش خبرگزاری مهر دمای کره زمین در سال‌های گذشته افزایش چشمگیری داشته است. سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵ گرم ترین سال‌ها بود.

سال ۲۰۱۵ با وقوع پدیده شدید ال‌نینو، گرم ترین سال از آغاز دیدبانی‌های پیشرفته در اواخر سده ۱۸۰۰ تا به حال ثبت شد.

گازهای گلخانه‌ای در جو در سال ۲۰۱۵ به بالاترین میزان خود رسید. دی اکسید کربن در فصل بهار نیمکره شمالی از مرز ppm ۴۰۰ گذشت (این میزان پیش از صنعتی شدنppm ۲۸۰ بود) و انتظار می‌رود غلظت میانگین جهانی‌ آن برای سال ۲۰۱۶ از این بالاتر رود.

انتشار گازهای گلخانه‌ای در گذشته باعث گرمایش بیشتر زمین شده است. دی اکسید کربن تا چندین قرن در جو زمین باقی می‌ماند و اقیانوس‌ها نیز بیش از ۹۰ درصد انرژی گرمایی اضافی انباشته شده در سامانه اقلیمی را در خود ذخیره می‌کنند. بدین ترتیب دما و تراز سطح آب دریاها رو به افزایش خواهد گذاشت. در حقیقت میزان گرمای موجود در اقیانوس‌ها هم اکنون به بالاترین حد خود رسیده است.

پارسال میانگین دمای هوای سطح زمین رکوردهای پیشین را شکست و افزایش تقریبی یک درجه سلسیوس نسبت به دوره پیش از صنعتی شدن را به ثبت رساند.

این مقدار در حال حاضر کمی بیش از نصف سقف توافق شده در معاهده پاریس است. در این معاهده که چندی پیش به تایید بسیاری از کشورها رسید، سقف افزایش دمای میانگین جهانی کمتر از ۲ درجه سلسیوس نسبت به دوره پیش از صنعتی شدن تعیین شد و همه تلاش‌ها بر این استوار است که افزایش دما را تا سطح ۱/۵ درجه سلسیوس محدود کنند.

به عنوان بخشی از روند گرمایش جهانی زمین، بسیاری از کشورها مقادیر بی‌سابقه‌ای از بیشینه دمای روز و کمینه دمای شب و همچنین امواج گرمایی شدیدتری را گزارش می‌کنند.

در بخش‌هایی از جهان خشکسالی‌های شدید دیده می‌شود و به طور همزمان و در یک دوره مشخص، شمار رخداد بارش‌های سنگین افزایش می‌یابد.

تغییر اقلیم یک چالش‌ اساسی برای بشر ایجاد کرده و از این رو، تا سال ۲۰۳۰ میلادی در دستور کار اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد قرار گرفته است.