گروه سیاسی صابرنیوز:سعید طلوعیان(دبیر کمیته دانشجویی ائتلاف اصولگرایان کشور)؛تاریخ به ندرت کسانی را در صحنه گردون خود می یابد که جامع علم و عمل باشند، دستمایه های این قصور هم چه بسیار و بعضن چه مقدس مآبانه. اما عابدان گوشه نشین و زاهدان دور از پیکره اجتماع هیچ گاه ستایش نشده و نخواهند شد. آنان حتی به جرم کج اندیشی و تقلیل دین به چهار دیواری ها و رمیدن در پستوی خلوت گاه از ترس به باد دادن ایمان خود، هماره گزینه ای مذموم به عنوان یک الگو برای زندگانی بشر خواهند بود؛ زاهدان غارنشین، عابدان مهمان معابد و عالمان بی عمل و عارفان دشمن تفقه، از جرگه ممدوحان تاریخ نخواهند بود. زهد و عبادت منهای دنیا مصداق بارز مومن سرخانه ای، عالم بی عمل مصداقِ زنبوری بی عسل و عارف بی تفقه مصداقی از پلندپروازی های موهوم و خیالین خواهند بود.

آری اجتماع صحنه محک زاهد و عابد و عارف و عالم است نه گوشه محراب، نه خلوتگه جانان و نه حتی منبر چوبین. این ها روح دین و دینداری را محک نخواهد زد، پرده ای سخت پوشالین از جنس خیالات موهوم بر پیکر دین و دیندار خواهد پوشاند تا پوشیده بماند و در انزوای خود جان سپارد.
به درستی که تاریخ دست صحه بر مدح کسانی خواهد گذاشت که دین و دنیا را در هم تنیده باشند، آسمان و زمین را از هم منقطع نکرده باشند، در عین آن جهانی بودن، این جهانی هم باشند، دین و دنیا را به قدسیت و عرفیت مآبی از هم تفکیک نکنند و خلاصه اینکه دین را در خود تقلیل ندهند بلکه خود را در دین تکثیر کنند. در پی عصری کردن دین نباشند بلکه در پی دینی کردن عصر و زمانه خویش برآیند، در دام تحجر نغلتند و از بام تجدد نیافتند، از التقاط خویش دین را به انحراف نکشانند و در انفطار صورت حقیقی دین که ولایت باشد اختلاف نکنند. باید گفت که «تفکیک سکولاریستی ماده از معنا، دنیا از آخرت، معاش از معاد، حق از تکلیف، عین از ذهن، واقعیت از حقیقت و عمل از نظر، هیچ یک از این بریدگی ها و انقطاعات در فرهنگ اسلامی جایی ندارد و معنویت اسلام نه فقط در محراب، بلکه در سیاست و اقتصاد و جهاد و حکومت و خانواده و مزرعه و دانشگاه، همه جا حضور دارد.»(رحیم پور ازغدی، حسن، کتاب طرحی برای فردا)

تاریخ اما همواره صحنه نزاع این دو گفتمان بوده است؛ دین چاردیواری و دین اجتماعی شاید به طول تاریخ دین در مصاف یکدیگر بوده اند، عرفان، زهد و عبادت آن دنیایی همیشه در برابر جلوه های این دنیایی دین قد علم کرده است. تو گویی که تقلیل محوری که مبتنی بر تفسیری از دین توسط برخی ها که خود را عارف و زاهدو غیره می نامند مبتنی بر یک دو گانه پنداری قدسیت و عرفیت کاذب شکل گرفته است؛ روایتی قدسی از دین برای امحای رد پای دین از جایی که در حوزه عرفیت است. جالب تر آنکه حفظ ایمان و دین از گزند ملزومات زندگی دنیایی چون حقوق و اقتصاد و سیاست دستمایه چنین استدلالاتی واقع می شوند و پستوی چاردیواری ها، گوشه محراب عبادت و دیر و منبر صوفی خانه ها، خانه ای امن برای دین توصیف می شوند و مجوز ورود به عرصه اجتماع ازآن رو از دین سلب می شود که دین حفظ شود. مغالطه ای که مغالطه ای بیش نیست.

“دین در صحنه” اما ماجرای دیگری برای خود دارد، تابعان و مدافعان آن بر این عقیده اند که “دین، همه دین است” و همه احکام دین اعم از احکام فردی و اجتماعی باید اجرا شوند و شعار حفظ دین را نباید دستمایه تقلیل دین به احکام فردی قرار داد، آری “دین همه دین است”. “خدای دنیا همان خدای آخرت است” “خدای عبودیت همان خدای ربوبیت است” “خدای فردیت همان خدای اجتماع است” و خلاصه آنکه “خدا هم، همه خدا است”.

افتخار تاریخ پر فراز ونشیب شیعیان همواره این بوده است که دین را همه دین دانسته و خواسته اند. علمای شیعی رسالت عظیم این “حفظ همه دین” را بر دوش داشته اند، علمایی که از سر دغدغه حفظ دین و انتقال آن به نسل های بعدی تمام عمر خود را صرف کردند تا میراث گرانبهای دین را به سلامت از گذرگاه تاریخ و از چنگ تقلیل گرایان در امان نگه دارند. قدردانی از این علما کم ترین ادای دین به همت انان است. “تقدیر از تقدیر دین”، تقدیر از خود دین است و تقدیر از عالمان حافظ کلیت دین، تقدیری است برای تقدیری که از دین کرده اند.

علامه مصباح یزدی در روزگار ما از کسانی است که این چنین پا در عرصه دفاع از دین نهاده است. آری از کسی باید سخن بگوییم که در مکتب پاک و قدوسی آیت الله بهجت و علامه طباطبایی رشد و پرورش یافت. کسی که از سوی رهبر فرزانه و عزیزمان مطهری و علامه زمان نام گرفت و سکاندار کشتی انقلاب در مقابل دشمنان حضرت روح الله شد و علم انقلاب را در کنار یاران روح الله برافراشت. علامه ای که انقلاب اسلامی را تئوریزه کرد و عقبه فکری آن را در مقابل معاندان جمهوری اسلامی در بهار انقلاب تازه متولد شده بیمه و عمر خود را در راه اسلام و ایمان خود صرف کرد و این چنین بود که شایسته این فرمایشات رهبر فرزانه انقلاب قرار گرفت: “اگر خداوند متعال به نسل کنونی ما این توفیق را نداد که از شخصیت هایی مکانند علامه طباطبایی و شهید مطهری استفاده کند،اما به لطف خدا این شخصیت عزیز و عظیم القدر،خلا آن عزیزان را در زمان ما پر می کند.“

آیت ا… محمد تقی مصباح یزدی در سال1313 در شهر کویری یزد دیده به جهان گشود. ایشان در قم از محضر اساتید بزرگی همچون ایت ا… بهجت،امام خمینی(ره)،آیت ا… بروجردی،علامه طباطبایی تلمذ کرد و با پشتکار فراوانی که بدرقه راه داشت در همان سنین جوانی موفق به کسب درجه اجتهاد شد. ارمغان این مجاهدت علمی بیش از صد ها کتاب است که بعضی از آن ها خود چند جلدی اند و به حق که آثار ایشان همانند آثار شهید مطهری نمایانگر اسلام ناب محمدی(ص)است و تلمذ از این چشمه جوشان علم وادب بر هر کسی لازم می نماید.

علامه محمد تقی مصباح یزدی را می توان الحق یک روحانی سیاسی نام نهاد که علم و عمر خود را فدای انقلاب اسلامی ایران کرده است و در بحبوحه غبار افکنی های دشمنان اسلام و انقلاب روشنگری کرده است آری او بود که عقبه فکری و فلسفی انقلاب را در اوایل انقلاب در مقابل گروه های موسوم به چپ تئوریزه کرد و در مناظراتی که با آنان داشت قوت فکری و فلسفی اسلام و انقلاب را به معرض نمایش گذاشت.آری او بود که هیچوقت سنگرهای فکری اسلام را خالی نکرد و در مقابل شبهه افکنان پاسخ گفت و پای مناظره نشست وجوابشان را داد.

شهید مطهری در تمام عمر خویش مورد هجمه چپ های قدیم یعنی مارکسیست ها بود. و اینک مطهری زمانه ما دوباره آماج هجمه ی چپ های جدید و به اصطلاح اصلاح طلب قرار گرفته است. چه انکه شهید مطهری تمام دانش و انرژی خود را صرف پاسخ به شبهات مارکسیت ها کرد و در نهایت در این راه جان خویش را بذل کرد و علامه مصباح یزدی نیز با همه انچه که دارد در برابر تجدیدنظرطلبان و چپ های جدید ایستاده است؛ از دوران پر فراز و نشیب دو خرداد تا به امروز.

اینک و در آستانه انتخابات مجلس خبرگان صف ارایی های موجود پررنگ تر شده است و تجدیدنظرطلبان دوباره آتش توپ خانه های خود را به سمت علامه مصباح یزدی گشوده اند، به این امید که از ورود او به مجلس خبرگان ممانعت کنند و به این طریق کینه دیرینه خود را تسلی بخشند. آنها مثل همیشه که هیچ گاه اندوخته ای در خورجین نداشته اند و نمی توانسته اند به صورت ایجابی برای خود تبلیغ کنند دوباره به کار سلبی روی اورده اند تا انجا که به جای پرداختن به تبلیغ خود کمپین هایی برای رای نیاوردن علامه مصباح یزدی به راه انداخته اند. این واکنش ها در برابر مطهری زمانه دور از انتظار نیست و اگر غیر از این بود باید در مسلک علامه تردید می کردیم. اکنون که جریان غرب گرا و تجدیدنظرطلب در مقابل او صف آرایی کرده اند و نمایش سیاست به روی پرده عریان خود نقل مکان کرده است یقین مان در حقانیت مطهری زمانه بیشتر از پیش مستحکم تر شده است.

اما درست در همین روزها و در معرکه همین نزاع های سیاسی، پاسخ چرایی هجمه به علامه مصباح یزدی همان پاسخ های ابتدای یادداشت است؛ آری ایشان اگر عالمی گوشه نشین بود، اگر سیاست را از دیانت جدا می کرد، اگر از دین حداقلی سخن می گفت اگر در مقابل جریان تجدیدنظرطلب قد راست نمی کرد و از انقلاب دفاع نمی کرد نه تنها جریان مخالف ایشان مخالفتی با ایشان نداشت بلکه در تمجید ایشان پیش قدم می شد چنان که همیشه حامی سکولاریسم و گوشه نشینی دین بوده اند.