به گزارش تابان تربت، امروز 17 اسفندماه مصادف با سالگرد درگذشت استاد ذبیح الله صاحبکار «متخلص به سهی» شاعر توانمند دیار تربت حیدریه و از شعرا و غزلسرایان توانای خراسان است.

ذبیح اللّه صاحبکار متخلّص به (سهی) فرزند ابراهیم در ستاره بارانِ نیمه شبی از خرداد سال 1313 یا به گفته پدرش در سال 1314 شمسی در روستای دولت آباد واقع در سی کیلومتریِ تربت حیدریّه دیده به جهان گشود.
پدر او به صاحبکاری اشتغال داشت، به همین جهت به ذبیح اللّه صاحبکار شهرت یافت. بعد از به پایان رساندن دروس حوزوی به استخدام آموزش و پرورش درآمد و در سال 1373 به سمت بازنشستگی نائل شد. وی در سالهای اخیر نیز با اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان وآستان قدس رضوی در زمینه ی فعالیت های ادبی همکاری داشت.

مرحوم صاحبکار پس از انقلاب اسلامی با توجّه به چهره موجّه و پشتوانه آثار مذهبی و متعهّد خود در بسیاری از مجامع و محافل ادبی به عنوان چهره ای پیشرو حضور داشت و مسئولیّت های مختلفی از جمله: ریاست شورای سیاستگذاری شعر خراسان، ریاست شورای شعر ارشاد، مشاور ادبی مدیر کلّ ارشاد خراسان، ریاست گروه ادبیّات و هنر مرکز آفرینشهای هنری و شورای شعر آستان قدس رضوی را بر عهده داشت.

استاد صاحبکار علاوه بر سرودن شعر در کارهای پژوهشی و تحقیقی نیز همّت وافری داشت و از جمله کارهای وی می توان به تصحیح تذکره عرفات العاشقین و عرفات العارفین تقی الدّین اوحدی و نیز تصحیح دیوان مشفقی بخارایی در پژوهشگاه عاشورا اشاره کرد که اکنون در دست چاپ است. از جمله آثار چاپ شده ایشان می توان به تصحیح دیوان حزین لاهیجی4 و گردآوری بهترین مراثی با عنوان شفق خونین و سیری در تاریخ مرثیه عاشورایی اشاره کرد.

طبع سرشار این شاعر نستوه و پارسا همواره در حال آفرینش بود؛ اگرچه خود در مقدمه ی دیوان اشعارش معتقد است:
« هنوز یک بیت شعر ناب نسروده ام و دست نوشته هایم تماماً عبور کلمات از مرز روح است، کلماتی که هر کدام بیانگر احساسی خاص از وجود من است.»
اما آن چه به قطعیت و روشنی سخن می گویند، شعرهای دلنشین و زیبای وی است که در کتابی با عنوان « افسانه ی ناتمام » گرد آمده و استعداد و شایستگی او را در مقوله ی شعر نمایان می سازد.
پدر و مادر وی، هر دو شب زنده دار و بسیار پارسا بودند. پدرش به شعر علاقه وافر داشت و گهگاه اشعار فارسی را برای فرزندش می خواند و این مسأله، عاملی شد تا استاد ذبیح اللّه صاحبکار از خرد سالی با شعر و شاعری آشنا شود و به تدریج سرودن شعر را تجربه کند.

حمایت ها و تشویق های پدر، موجب شد تا وی در همان خردسالی اشعاری موزون و دارای قافیه بسراید. وی تا سنّ ده، پانزده، سالگی مرثیّه می سرود ولی بعدها کمتر به این موضوع روی آورد و به سمت غزل گرایش پیدا کرد.

ذبیح اللّه صاحبکار پس از عمری تلاش و فعالیّت پیگیر در عرصه فرهنگ و ادب سرانجام در 17 اسفند ماه 1381 شمسی بر اثر سکته مغزی و قلبی، جامه از دامن هستی برکشید و پیکرش صبح دوشنبه 19 اسفند از منزل مسکونی وی، واقع در خیابان شهید دکتر بهشتی به سمت مقبره الشّعرا تشییع شد و سرانجام آبروی شعر خراسان در کنار نگاهبان بزرگ شعر پارسی، حکیم ابوالقاسم فردوسی آرام گرفت.

انتهای پیام/