در همه آثار این نمایشگاه، خالق آن شخصیت‌ها را با چشمانی بسته تصویر کرده است و تنها طرحی که شخصیت آن دارای چشمانی باز است، تصویر خود طراح است.

با گشتی در این نمایشگاه تصویری را می بینیم که تداعی‌کننده گاوبازی اسپانیایی است و در آن از نماد عَلَم «دست حضرت عباس(ع)» با پارچه‌ای قرمز استفاده‌شده است.

در تصویری دیگر فردی که در شمایلی سیاه ظاهرشده بر روی سرش آرم جمهوری اسلامی است.

در تصویری دیگر کودکان با چشمانی بسته در کنار موشکی نظامی مشغول شادی در خیابان هستند.

در کنار هواپیمایی ساقط‌ شده فردی مشغول نصب ریسه پرچم جمهوری اسلامی است.

گرچه در مقدمه این نمایشگاه نوشته‌شده است که این آثار عاری از مراتب واقعیت‌اند اما در همین مقدمه می‌خوانیم:

…محتوایی که حاصل انباشت مضامینی برآمده از مفاهیم کلانی چون هویت، مذهب و ایدئولوژی در بستر اجتماعی ایران معاصر است. این تصاویر شامل فیگورهایی هستند که بی‌هیچ نگاه خیره‌ای (و با چشمانی بسته) در حال کنش‌اند؛ گویی به کاری که می‌کنند واقف نیستند، عمل آن‌ها صرفاً آنچه انجام می‌دهند نیست بلکه یک ژست متظاهرانه است که به آن تن سپرده اندتاآن را ازسربگذرانند…

این گونه موارد تنها نمونه مشت از خرواری است که در سایه کم کاری و غفلت های مسئولین امر روز به روز در این عرصه و دیگر عرصه های هنری مثل تئاتر، سینما و… در فضای پایتخت معنوی ایران اسلامی در حال افزون شدن است.

باید از نهاد متولی ناظر به گالری های خصوصی یعنی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی مشهد سوال کرد که آیا به آثار منتشره در این مکان ها نظارتی دارند؟ آیا می‌دانند که برخی افراد از همین غفلت در نظارت برای نمایش آثار غیرقانونی و ضدارزشی خود استفاده می کنند؟