علی ابوالقاسمی- تمام افرادی که از این آب و خاک دفاع کرده اند و الان درحال دفاع هستند، برای من محترم هستند ولی بنیادبایدبه این موضوع دقت کند. برای مثال من درسال 62 ازچندناحیه بدن مجروح شدم وپس ازکلی خون که ازبدن من خارج شد،به دست عراقیها اسیرشدم. تازه اول راه بود وشکنجه وکتک شروع شد!

شایدفکرکنیدباباطرف زخمی شده، دیگه چراکتک؟! بله سربازعراقی می گفت توتا آخرین فشنگ جنگ کرده ای. حال که مجروح شدی به دست مااسیرشدی. چراقبل ازمجروح شدن دست بالانبردی؟ پس توبایدتنبیه شوی. به هرحال روزهاگذشت تابعدازیک معالجه اولیه مرابه اردوگاه عنبر بردند که آنجاچنداسیرایرانی که ازعلم پزشکی اطلاع داشتند وبامختصرامکانات مجروحین ایرانی رامداوامی کردند.

ازهمه شاخص تردکترمجیدجلالوند بود که باکمک دیگردوستانش شب و روزبرای سلامتی ماها زحمت کشید. اول خدا، دوم دکتر. شاید کسی قبول نکندکه من وامثال من که بابدن مجروح اسیرشدیم، حتی یک سرم ساده هم به ماترزیق نکردند. فقط درحدیک پانسمان ساده که دردورافتاده ترین روستاهای ایران هم اوضاع واحوالش ازبیمارستان عنبربهتربود. برای مثال دکترجهت بیهوشی بچه ها داروکه نداشت وبخاطراینکه من دردکمترحس کنم یک افتابه آب داده بودبه یکی ازهمکارانش، اوهم قطره قطره ازحدودیک متر بالاتر روی مغز سرم می ریخت تابلکه من کمی دردکمتربکشم وخیلی مشکلات دیگر…

نبود آمپول، سرم وازطرفی هم تغذیه نامناسب وضعیف. به هرحال باهمان اوضاع بایدبیگاری هم می کردیم. خداراشکرکه زمان گذشت و سال 69برگشتیم والان هم سن وسال مابالارفته. انواع دردها آمده سراغم. آیافقط بایدبه تیروترکش خوردن توجه شود؟! پس دیگرمشکلات چی؟ طرف درکشورخودمان اگردربیمارستان بستری شده از آمپول تقویتی وسرم خون وهرامکاناتی که مجروح نیازداشت تهیه می شد ولی درعراق کتک وشکنجه هم به دردمجروح اضافه می شد!

جانبازهست که یک عضوبدنش قطع شدهکه واقعاحتی تصورکردن آن سخت هست و70درصدشده. به نظرمن اگرهرکاری دولت برایش بکندکم هست اما آن دسته ازما آزادگان که قبل ازاسارت بدست دشمن مجروح شده وازچندجای بدن بایددردراتحمل کنیم، اگریک شب من فقط دوساعت راحت بخوابم کافی هست. گاهی ازسردردگاهی ازپادردوکمردرد ودست ومعده کلیه وازهردردی بدترخارش بدن ما آزادگان هرچقدرکه روبه پیری میرویم بدترمی شویم.

ازاصحاب وبرخوردباخانواده اگربگویم، فقط خانواده آزاده وجانبازمی فهمد. بابامن نه درصدمی خواهم نه پول نه ماشین نه زن وبچه و امتیازفقط دولت کاری کندکه دردکمتربکشم. خدایی بازهم شکر ولی زن وبچه من چه گناهی مرتکب شده اند که بایدمرا تحمل کنند چند بارگفتم مرارهاکنید. برحسب علاقه ناراحت می شوند ولی خودم وقتی شب ازدردبیدارم وگاهی ناله می کنم متوجه می شوم دخترم یواشکی گریه می کند.

خدامن ازدردورنج ناراحت نیستم. ولی ازناراحتی خانواده ام واقعا ناراحت وشرمنده زن وبچه ام هستم. گاهی وقتها انقدردردپای کوتاهم که به صورت کج جوش خورده عذاب می کشم که حاضرهستم ازبالای زانوقطع کنند،حداقل دردش کمترشود یاامراض پوستی که در زندان های عراق گرفتیم. هرچقدرهم دکتر و دارو ودرمان کردم، باشروع بهاربدترمی شود. من حاضرم تمام دردهایم رابدهم فقط ازیک ناحیه دردبکشم وهرچقدردولت وخودم دارم بدهم فقط کمی دردم کم شود تامزاحم خانواده ام نشوم.

بله کل آپارتمان من 52مترهست. آن هم باوام بانک که آنجاشاغل بودم خریدم ویک ماشین روا که بنیادداده. کل سرمایه من همین هست. حاصل هشت سال اسارت ویک سال جبهه و55درصدجانبازی و14سال دربانک کارکردن! آیاکسی هست که حاضرباشد آزادگان مجروح دراسارت رادریابد؟ آزاده ای که تا آخرین گلوله قبل ازمجروحیت یا بیسیم چی باخوردن کد رمزو خراب کردن بیسیم وحتی دوست من تارسیدن عراقی هابه جای جلوگیری ازخون رفتن ازپایش، فورااسلحه خودش راباکوبیدن به سنگ وزمین آن راخراب کردکه سالم به دست دشمن نرسد ؟درد بسیار و صبرکم . گوش شنوا نیست آزاده جانباز را !