اول انقلاب صحبت این بود که به توده‌ای‌ها و کمونیست‌ها و هر دار و دسته‌ مخالف دیگری تریبون داده شود تا حرفشان را بزنند. جلوتر که آمدیم گفتند اینها که نه، ولی خوب است اپوزیسیون غیرمعاند که در مملکت مانده و به قوانین نظام وفادار است امکان صحبت داشته باشد.

چند سال بعد دعوا سر این بود که حالا مثلاً ملی ـ مذهبی‌ها هم در این تعریف می‌گنجند یا نه و معلوم شد نمی‌گنجند. آمدیم جلوتر و تشخیص داده شد اصلاح‌طلب‌ها هم بهتر است دیگر حرف نزنند و بروند پی کارشان.

این روزها می‌‌گویند سید حسن خمینی و علی مطهری و هاشمی رفسنجانی هم نباید تریبون داشته باشند و تهدیدشان می‌کنند که اگر بیاید فلان جا سخنرانی کنید هر چه دیدید از چشم خودتان دیدید. این قیف قرار است چه‌قدر تنگ شود؟