به گزارش تابان تربت، بلوچ زاده افزود: درهر کوره آجرپزی حدود 100 نفر کارگر بصورت مستقیم و غیر مستقیم اشتغال داشتند که در حال حاضر همه بیکارند و بیشتر تجهیزات کوره های آجر پزی شامل: نقاله، ماشین آلات تراکتور و انواع چهارچرخ های ناقل بلااستفاده افتاده و در حال فرسودن شدن است.

وی بیان کرد: برای اینکه بتوانیم پاسخ متقاضیان ساخت و ساز ساختمانها را بدهیم در سال 91 با هزینه ای بالغ بر 6 میلیارد ریال اقدام به خرید ماشین آلات آجر سفال کردیم که قرار بود نیمی از این هزینه را دولت بصورت تسهیلات به ما برگرداند اما این وعده عملی نشد.

بلوچ زاده تصریح کرد: در حال حاضر تولید اندک کوره های آجر پزی خریدار ندارد و سرمایه مان تقریبا بر باد رفته است، در صورتی که هزینه ها را به نرخ سال 94 پرداخت می کنیم، اما آجرمان را به نرخ سال 91 یعنی تنی 400 هزار ریال هم خریدار ندارد.

عضو اتحادیه فخاران تربت حیدریه به مشکلات اصلی این صنعت اشاره کرد و افزود: هزینه خرید نفت مازوت در سال 89 به ازای هر 25 هزار لیتر 4 میلیون ریال بود، اما اکنون این مبلغ 50 میلیون ریال می باشد.

وی گفت: دستمزد کارگر در سال 93 حدود 40 درصد و امسال نیز 17 درصد افزایش یافته و از طرفی هزینه برق صنعتی در یک شیب ملایم حدود 50 درصد گران شده است.

بلوچ زاده ادامه داد: ورود بی رویه سفال از یزد توسط صنف مصالح فروشان، عدم رونق ساخت و ساز و بکارگیری مصالح ساختمانی غیر استاندارد توسط پیمانکاران از دیگر آسیب های وارده به صنعت آجرپزی شهرستان است و مسئولان باید اقدام جدی در این خصوص انجام دهند.

یکی از سرکارگران با تجربه که 10 کارگر را مدیریت می کرده در این خصوص اظهار داشت: دو سال است که تعطیل هستیم و برای امورات زندگی با مشکل مواجه شدیم و عده زیادی هم به تهران مهاجرت کردند، اما آنجا هم به مشکل خورده اند.

علی لطفی مشکل اصلی را گرانی برق، مواد سوختی و نبود ساخت و ساز عنوان کرد و افزود: روستای محمدآباد دو هزار نفر جمعیت دارد که اکثر جوانان این روستا در همین کوره ها کار می کردند و امروز بیکار شدند و اعتیاد و فساد و دهها مشکل دیگر آنها را تهدید می کند.

وقتی که در مسیر بیشترین کوره پزهای شهرستان تربت حیدریه در منطقه سیوکی و اله آباد قدم بر می داری، با دهها گودال بزرگ خاکبرداری شده، صدها تل خاک و میلیونها خشت خام تلنبار شده بر روی هم مواجه می شوی که بخش اعظم آن زیر برف و باران زمستان نابوده شده و بخشی نیز در حوادث روزگار مقاومت می کند و چشمهای به راه منتظر برنامه ریزان خرد و کلان هستند تا شاید نفسی تازه بیاید و به این صنعت حیات دیگر بخشد.

هر کوره آجر پزی با زمین متعلق به آن حدود 15 میلیارد ریال سرمایه و هر کارخانه سفال بالغ بر 20 میلیارد ریال سرمایه را مصروف خود ساخته اندکه در حال حاضر و بدلیل بی مهری و بی تدبیری ها اکنون میلیاردها ریال سرمایه بلا استفاده مانده است.

حیدر

انتهای پیام/